Taşın ve İnancın Şiiri Mardin

Ben, Mardin kenti…Kalker ve lavlarla bezeli, teninden başka giysisiolmayan çıplak dağların anayurdu…Taşın ve toprağın ve doğum yerini unutmuşsuların, hammaddesi alın teriyle karışmış kerpicinve mavi bedenli bulutların anası…Meşe ve sakız ağacı, dişbudak, söğüt ve çınar vekavak, bir de çayırlar süsler kapısı karanlığa kapalıgöklerimi…Gecemi ve gündüzümü, çöl ve çölleri kuşatanbozkır rüzgarları donatır…Ayaklarımın ucunda uzanır tarihin babasıMezopotamya. !Yüzümün bir yanı safran kokulu Deyrulzafaran’dır ,bir yanı minaresini asma dallarından ördüğümUlu Cami…Gün, ışığını Kasımiye medresesinin kubbesindendöker zamanın aralığına; gece, aydınlığınıReyhaniye camisinin batı cihetini yurt edinmişRevaklı çarşıdan…Hamurumu kavimler, etnik gruplar, dinselcemaatler yoğurmuştur.Dicle kız kardeşimdir benim; Mazıdağı, Akçadağ,Dibek ve Karakaş dağları yeğenlerim; Derik, Kızıltepe, Mazıdağı, Midyat, Nusaybin, Savur, Yeşilli, Ömerli, Dicle, Dargeçit ve Hasankeyfçocuklarım…Doğu’nun ve Batı’nın kervanları benim beşiğimdeaçarlar ipeğin ve hayatın, baharat ve ölümünsırrının kundağını…Ben, bedenini kaleler üzre bina etmiş Mardin ,kenti….Rivayete göre bir adımın da Süryani dilinde”kaleler” anlamına gelen ”Marde” olduğu söylenir.Adıma ”yazılı tarih”te ilk kez İsa’dan sonra 4.yüzyılda yaşamış Ammianus Marcellinus’unyapıtlarında rastlarsınız.Marcellinus, Amid (Diyarbakır ) -Nisibis(Nusaybin) yolundan söz ederken, bu uzun ve çileliyolun ”Izala dağı üstünden, Maride ve Lornekaleleri arasından geçtiğini ” beyan eder oSu, sözün testisinde soğusun; söz, damağınpınarında maya tutsun. ..Persler , yaylalarımda yayladığında ”Maride ” adımı”Marde” olarak kullandılar; Ermeniler ”Mardi”,Bizanslılar ise soğuk pınarlarımın buğdayınıbiçtiklerinde ”Mardia” olarak düştüler künyemi.Araplar , geniş kalçalı kısraklarıyla dağlarımayaslandıklarında ”Maridin ” diye yazdılar adımı.Bugünse imzam, hayatın çift çizgili defterini”Mardin” olarak süslemekte….Ben, taşın ve inancın şiiriyim.Ben, Mardin’im çünkü…